Çocukluğumun karanlık köşelerinde, büyükannemin titrek sesiyle anlattığı cin hikayeleri yankılanır durur hala. O zamanlar sadece ürkütücü masallar sanırdım. Ama büyüdükçe, kutsal kitapların bu gizemli varlıklara dair fısıltıları zihnime yerleşti. Ve anladım ki, korkunun en önemli yüzlerinden biri, bilinmeyenin perdesi ardında saklanan bu kadim varlıklarla örülü.
Cinler
Kutsal kitaplarda, cinlerin varlığına dair açık ifadeler bulunur. İslam inancında Kur’an-ı Kerim, cinlerin insanlardan ayrı, ateşten yaratılmış, akıllı ve irade sahibi varlıklar olduğunu bildirir. Onlar da insanlar gibi inanmakla ve sorumluluk taşımakla yükümlüdürler. İyi ve kötü cinlerin varlığına işaret edilir. Hristiyanlık ve Yahudilikte ise cinler, genellikle düşmüş melekler veya kötü ruhlar olarak tanımlanır ve insanları kötülüğe teşvik eden varlıklar olarak kabul edilirler.
Bu tanımlar, zihnimi hep meşgul etti. Eğer gerçekten böyle varlıklar varsa, bizim dünyamızla nasıl bir etkileşim içindelerdi? O büyükannemin anlattığı, eşyaların anlamsızca hareket ettiği, fısıltıların duyulduğu, insanın içini ürperten o olaylar, sadece hayal ürünü müydü? Yoksa bu iki alem arasında ince bir perde mi vardı?
Korkunun en önemli yüzü, işte bu bilinmezlikte saklı. Gözle göremediğimiz, tam olarak anlayamadığımız bir varlık türü. İradeleri var, güçleri olduğuna inanılıyor ve niyetleri çoğu zaman muğlak. Bu belirsizlik, içimizde derin bir kaygı uyandırıyor. Kontrol edemediğimiz, mantıkla açıklayamadığımız her şey gibi, cinler de bilinçaltımızda bir tehdit unsuru olarak yer ediniyor.
Bazen, özellikle de zor zamanlarımda, o eski korku yeniden su yüzüne çıkıyor. Sanki etrafımda görünmez bir baskı hissediyorum. Kötü bir düşünce zihnime ansızın saplandığında, bu onun fısıltısı mı diye ürperiyorum. Başıma gelen talihsizlikleri, onların kötü niyetlerine mi yormalıyım? Mantığım reddetse de, o ilkel korku içten içe kemiriyor beni.
Ama kutsal kitaplar sadece korkuyu anlatmaz. Aynı zamanda korunma yollarını da işaret eder. İman, dua, Allah’a sığınma… Bunlar, o görünmez tehlikelere karşı birer zırh gibidir. Belki de asıl mesele, korkuya teslim olmak değil, inancın gücüne sığınmaktır.
Cinler, varlıkları kutsal metinlerle sabit olan, kadim bir korku kaynağı. Onlar, bilinmeyenin, karanlığın, kontrolümüz dışındaki güçlerin sembolü. Ama belki de bu korku, bizi daha dikkatli olmaya, manevi değerlere daha sıkı sarılmaya teşvik eden bir uyarıdır aynı zamanda. Korkunun en önemli yüzü, bazen bizi en derin inançlarımıza yönlendiren bir aynadır. O karanlık perdenin ardında ne olduğunu tam olarak bilemesek de, inancın ışığıyla o korkuyu bir nebze olsun dindirebiliriz. Ve belki de asıl huzur, o bilinmeyene rağmen sarsılmayan bir kalbe sahip olmaktır.